Wyjaśnienie spóźnienia
Termin rozliczenia się z fiskusem z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za ubiegły rok już minął. PIT-28 za 2014 r. należało złożyć do 2 lutego 2015 r. Termin przekazania PIT-36, PIT-36L, PIT-37, PIT-38 i PIT-39 za 2014 r. upłynął 30 kwietnia 2015 r.
Urzędy skarbowe niekoniecznie musiały w tych dniach dysponować zeznaniami podatkowymi. PIT przekazany przez internet traktuje się za złożony w dniu wprowadzenia do systemu e-Deklaracje pozytywnie zweryfikowanego dokumentu - datę oraz godzinę zarejestrowania potwierdza tzw. urzędowe poświadczenie odbioru (UPO). Właściwy urząd skarbowy może "widzieć" takie rozliczenie w swoim systemie nawet z kilkudniowym opóźnieniem. Zeznanie podatkowe przesłane za pośrednictwem Poczty Polskiej SA uważa się za złożone w dniu nadania. Mogło więc być wysłane w ostatnim dniu terminu. Podobnie jest w przypadku złożenia zeznania podatkowego w polskim konsulacie, przez żołnierza - w dowództwie jednostki wojskowej, przez członka załogi statku morskiego - kapitanowi statku, przez osobę pozbawioną wolności - w administracji zakładu karnego, przez aresztowanego - w administracji aresztu śledczego. Dzień zostawienia rozliczenia w tych jednostkach uważa się za datę jego złożenia.
Osoby, które figurują w systemie informatycznym urzędu skarbowego jako zobowiązane do rozliczenia się z tytułu podatku dochodowego za ubiegły rok, ale nie odnotowano wpływu ich zeznania podatkowego, mogą spodziewać się ze strony przedstawicieli administracji podatkowej działań zmierzających do ustalenia przyczyn jego braku. Wątpliwości są w pierwszej kolejności wyjaśniane telefonicznie - o ile urzędnicy znają numer telefonu podatnika. Ministerstwo Finansów zawarło takie zalecenie w dokumencie "Standardy dotyczące wyjaśnień i wezwań" (styczeń 2015 r.). Ustalenia telefoniczne, np. termin dostarczenia spóźnionego rozliczenia, są dokumentowane w formie notatki służbowej. Jeżeli podatnik nie zastosuje się do uzgodnień, otrzyma wezwanie na piśmie.
Przewidywana kara
Urzędy skarbowe nie mają prawa odmówić przyjęcia zeznania podatkowego składanego po upływie ustawowego terminu. Rozliczenie przekazane po czasie jest ważne. Reakcją na nieterminowość może być jednak pociągnięcie podatnika do odpowiedzialności karnej skarbowej.
Osoba, która złoży rozliczenie z opóźnieniem, naraża się na karę na podstawie art. 56 § 4 Kodeksu karnego skarbowego. Przepis ten stanowi, że podatnik, który mimo ujawnienia przedmiotu lub podstawy opodatkowania nie złożył w terminie organowi podatkowemu zeznania, popełnia wykroczenie skarbowe. Grozi za nie grzywna od 175 zł do 35.000 zł.
Nieprzedłożenie rocznego rozliczenia w celu uchylenia się od opodatkowania jest natomiast karane na podstawie art. 54 Kodeksu karnego skarbowego. Przepis ten przewiduje sankcje dla podatnika, który uchyla się od opodatkowania poprzez nieujawnienie przedmiotu bądź podstawy opodatkowania lub niezłożenie zeznania, przez co naraża podatek na uszczuplenie. Taki czyn stanowi wykroczenie skarbowe - jeżeli wysokość podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza 8.750 zł, albo przestępstwo skarbowe - w przypadku wyższej kwoty. Za wykroczenie skarbowe grozi grzywna od 175 zł do 35.000 zł. Przestępstwo skarbowe karane jest grzywną od 583,30 zł do 16.799.040 zł, pozbawieniem wolności do lat 5 albo obiema tymi sankcjami łącznie.
Kto produkuje dla sieci handlowych?
Każdy przypadek jest rozpatrywany indywidualnie. Sprawy niezłożenia zeznania podatkowego kończą się zazwyczaj wymierzeniem grzywny w formie mandatu karnego. Tryb mandatowy stosuje się, gdy sprawca jest znany, okoliczności popełnionego przez niego czynu nie budzą wątpliwości, a wystarczającą karę za uchybienie stanowi grzywna nieprzekraczająca podwójnej wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę (obecnie 3.500 zł). Ukarany musi ponadto zgodzić się na taką formę wymierzenia sankcji. Wysokość grzywny zależy od okoliczności sprawy, a także sytuacji osobistej sprawcy: stosunków rodzinnych, stanu majątkowego, dochodów, możliwości zarobkowania itp.
W przypadku gdy sprawca odmawia przyjęcia mandatu, sprawa podlega rozpoznaniu na zasadach ogólnych. Stanowi o tym art. 139 § 1 Kodeksu karnego skarbowego. Urząd skarbowy ma obowiązek przeprowadzić postępowanie mające na celu wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy oraz zebranie i zabezpieczenie dowodów. W większości przypadków ogranicza się ono do przesłuchania podejrzanego. W razie potrzeby podejmowane są jednak także inne czynności w zakresie niezbędnym do wniesienia aktu oskarżenia lub innego zakończenia postępowania. Jeżeli zebrane dowody wskazują na winę danej osoby, urząd skarbowy formułuje akt oskarżenia i wnosi go do sądu. Sąd decyduje o winie oskarżonego i pociągnięciu do odpowiedzialności karnej skarbowej.